Mijn ervaring met k9brainwaves
Mijn naam is Dominique middendorp en ik ben de trotse eigenaar van hulphond in opleiding Bear. Bear is een Golden retriever uit Amerikaanse lijnen en hij is nu al niet meer uit mijn leven weg te denken.
Rond 5 November kwam ik een berichtje op Facebook tegen dat Jessica eigenaar gaat worden van k9Brainwaves en psychosociaal hulphonden teams op gaat leiden. Inmiddels is ze de eigenaar en ik ben zo trots op haar. In der tijd heeft ze mij enorm fijn geholpen met de band opbouw met mijn geliefde Buddy, mijn 1e golden retriever en mijn 2e hulphond, maar laat ik bij het begin beginnen.
In 2000 ontmoeten we elkaar op Animal event. Zij deed een dogdance wedstrijd en stond aan de zijlijn te kijken hoe ik met mijn 1e hulphond Boyke (Schotse collie) meedeed aan een G en G wedstrijd. We raakten aan de praat, uiteraard ging dat over de schotse collie.
Een maand later stortte mijn wereld in. Mijn hulphond, mijn allesie was niet meer. Ineens had zijn hart het begeven zonder dat ik mij er op voor had kunnen bereiden. Ik was radeloos en in paniek belde ik Jessica op (die ik op dat moment nog helemaal niet zo goed kende) Boyke kon mij rustig krijgen wanneer ik in paniek was en gaande weg werd onze relatie hechter. Mijn hond was dus volwassen geworden en ik voelde me veilig bij hem. Maar nu, nu hij weggevallen was, ontdekte ik dat ik mijn veiligheid, mijn vaste basis kwijt was. Ik had daar eigenlijk nog nooit zo over nagedacht.
En toen kwam mijn moeder ineens met een hondje op haar arm binnen, wat volgens haar schattig was. Verdwaasd keek ik haar aan, maar ze zette het beestje ongevraagd op mijn schoot. Ik schrok een beetje en veegde het arme beestje zonder erbij na te denken van mij af. Een beetje ontheemd begon hij in het rond te rennen. En zo deed Jules zijn eentrede een Kleine Sheltie die zo hyperactief was dat ik er rusteloos van werd. Eigenlijk schoot ik enkel nog verder in mijn angst en verdriet: Jules maakte mij bang! Ik belde Jessica en zij legde uit dat het niet vanzelfsprekend is om je zomaar bij iedere hond veilig te voelen. Door die gesprekken met Jessica ontdekte ik belangrijke dingen over hechting en..... onthechting. Doordat Boyke ruw uit mijn leven was weg gerukt, was ik abrubt onthecht van Mijn schotse collie Boyke en ......  ik durfde mijzelf ook niet open te stellen voor een nieuwe hond. Stel dat hij mij ook ontnomen werd? Maar ondertussen begon Jules steeds “vervelender” te worden en hij begon zelfs te happen. Feitelijk spiegelde hij mijn emoties en hij en ik kwamen niet nader tot elkaar. Toen hij ook nog personeel waar ik toen woonde begon aan te vallen, moest hij weg van de begeleiding.
Trillend over mijn hele lijf gaf ik hem aan iemand die wel een betere klik met hem had.  In de tijd van Jules was Jessica buiten beeld, maar  ik belde haar nadat ik hem had weggebracht naar zijn nieuwe baasje.
Jessica en ik hebben lang gepraat. Tijdens het gesprek kwam ik er achter dat ik eigenlijk niet meer aan een hond durfde te hechten, stel dat die ook dood ging of dat ik weer alles fout deed en de volgende hond ook afgepakt werd? Dat had mij en Jules in de weg gestaan. Jessica kon mij overtuigen dat ik jules niet echt te kort gedaan had door hem door herplaatsing een nieuwe kans te geven. En Jules was ook zo druk, dat ik geen contact met hem kreeg. Het was voor Jules het beste, maar voor mij was het niet best om mee te moeten maken een hond te moeten herplaatsen.
Toen vond ik Buddy. Hij voelde goed, hij knuffelde en was zo..... zacht. Trots belde ik Jessica. Ze vroeg me hoe ik me voelde bij Buddy mijn nieuwe pup en mijn ogen glommen van trots toen ik vertelde wat een superhondje dit was. Jessica genoot met mij mee en ik vroeg haar of ze mij wilde helpen. Want wat ik met Jules mee gemaakt had, dat wil ik nooit weer.
Het puppy geweld met al die kleine scherpe tandjes vond ik best spannend. Hij deed mij echt pijn en hij luisterde eigenlijk helemaal niet. Jessica gaf mij tips en de belangrijkste van al was.... dat het tijd kost voordat ik hem echt vertrouw. Dat vond ik wat raar, want hij was zo leuk en schattig..... Ik houd toch al van hem?
En toen ineens drie weken later, begon ik me schuldig tegenover Boyke mijn overleden hond te voelen. Pup buddy deed er nog een schepje bovenop en werd extra bijterig waarvan ik schrikkerig en zelfs wat angstig werd! En ineens stond Buddy mij tegen, dat was een hele grote schrik.  Jessica legde mij uit dat dit heel goed vanuit onveilige hechting kon komen en ze hielp mij met tips aan de telefoon, hoe ik Buddy kon begrenzen. Ik ontdekte dat grens stellen iets anders kan zijn dan straffen. Want ik deed echt heel erg mijn best, maar Buddy luisterde juist niet als ik hem strafte. Jessica legde uit dat dat met gebrek aan vertrouwen te maken heeft. Ik werd al bijna boos op haar vanuit wanhoop aan de telefoon. “Ik doe zo mijn best” gaf ik aan. Tegelijkertijd leek de bom aan emoties van binnen te barsten. Ik moet met Buddy en ik mis Boyke zo......  Ik wil Boyke terug, maar dat kan ik Buddy niet aan doen.
Jessica luisterde en gaf aan dat ik het heel goed deed. Ik mocht best verdriet om Boyke hebben en Buddy zou daar niet boos om zijn. Ze vroeg me naar het spelen waarover ik de vorige week aan jessica had verteld. Ik had zelfs een filmpje laten zien en zij had wat tips gegeven over beginnen en stoppen van het spel. Ja, het spelen gaat nog steeds goed. Jessica vroeg me naar capriolen en langzaam kwam ik wat los.  Even voelde ik mij beter. Ik deed het niet allemaal verkeerd!  Jessica vertelde gelijdelijk over onveilige hechting en moeite met een band aan gaan dat dat ook te maken kon hebben met onveilige hechting. Ze liet me er vrij in wat ik daar van vond.  Ze zei nog wel dat dat soort gevoelens van onzekerheid over Buddy best weleens vaker de kop op zouden kunnen steken.
Later toen ik weer eens zo verdrietig was omdat ik begon te voelen dat ik moeite had met het vertrouwen van Buddy, en ik me nog steeds schuldig naar Boyke voelde begon tot mij door te dringen dat ik echt moeite had een band met Buddy aan te gaan. Ik belde Jessica. Ik weet nog goed dat zij op dat moment zelf aan het werk was, maar ze belde mij wel terug. Ik was nog steeds in en in verdrietig en vond er eigenlijk niks meer aan om mij zo te voelen, ik was klaar met dat hopeloze gevoel! Eigelijk was ik wat boos aan de telefoon.
Jessica nam hele kleine stapjes en vroeg me: “Heeft hij nog zo’s lekkere warme zachte vacht? Je weet wel, dat puppy achtige met die slappe pootjes en zo.....”  We praatten wat heen en weer en evenlater vroeg ze me of ik hem op schoot wilde tillen of dat ik dat juist niet zo zag zitten.  Ook het laatste was goed. Een beetje nasnikkend vroeg ik of hij ook naast me op de bank mocht. Dat was goed, en evenlater lag de boef toch overdwars op mijn schoot en daar moest ik om lachen.  Ze vroeg hoe hij in mijn armen lag en langzaam richtte ik me weer op mijn hond door de vragen die zij stelde. En toen voelde ik dat ik dat spannend vond.
Jessica praatte mij er doorheen en noemde dit hechting. steeds een klein stapje dieper in de relatie, dat kan heel spannend zijn. Maar het vertrouwen tussen Buddy en jijzelf blijft op deze manier wel groeien. Het klopte maar het kostte zeker tijd. Steeds begon ik een beetje meer te vertrouwen en soms had ik Jessica daar nog bij nodig. Geleidelijk aan begon ik echt Buddy te vertrouwen hij had toen ookal aardig wat interventies gedaan en onze vertrouwensband leek onbreekbaar.
Na 5 jaar gebeurde er iets waardoor ik bang werd om dichtbij mijn hond te zijn.  Om mij heen waren mensen die mijn hond af wilden pakken. Maar ineens werd ik juist bang om hem te knuffelen. Maar ik hunkerde er ook naar. Ondanks goed bedoelde adviezen om mij heen dat ik nu juist moest gaan knuffelen met mijn hond, raakte ik juist in paniek. Jessica en ik zochten samen uit waar het onveilige gevoel vandaan kwam en bedachten ook een manier die bij mij past om contact te maken, zonder over mijn eigen grenzen heen te gaan.  Snappen waarom ik zo bang was hielp wel. Kennelijk raak ik erg van slag als ik denk iemand kwijt te raken en reageer ik daar onbewust op door spontaan te onthechten.
Jessica heeft mij in der tijd niet kunnen helpen aan een certivicering voor mijn hond maar ze heeft er zeker voor gezorgd dat ik in staat was om een gedegen vertrouwensband op te bouwen met Buddy
en persoonlijk ook stappen in dat proces te maken, zonder in de schoenen van een therapuit te zijn gaan staan.
Op 7 jarige leeftijd overleed mijn maatje plots. Ook toen kon ik bij Jessica terecht. Ze legde me uit over onthechting en de stappen die ik zou moeten nemen als ik weer een nieuwe hond zou verwelkomen. Maar ik heb er wel een nodig. Ik merk dat ik nu, met Bear, veel beter in mijn vel zit, maar ik begrijp nu ook steeds beter wat er gebeurt en welke nare emoties ik door de onveilige hechting steeds opnieuw doormaak. Ik kan nu wel zeker en vast zeggen dat hechting altijd wat moeilijk voor mij zal zijn, maar ik weet nu een beetje hoe het voelt en ben minder bang voor de gevoelens die op mij af komen als ik me bind aan een nieuwe hond.
liefs Dominique